«Υπάρχουν και χειρότερα» ήταν το πρώτο που σκέφτηκα, σαν έμαθα να πούμε για κάτι χαραμοφάηδες που ξεκινούν διδακτορικό το '71 και το τελειώνουν το 2007!! Τσκ τσκ, πόσο ζώο μπορεί να 'ναι κανείς;! Υπάρχουν αιώνιοι κι αιώνιοι φοιτητές, όμως παρόμοιες λαβές ξεπερνούν και τις πιο τρελές νεοφιλελεύθερες φαντασιώσεις για τις επόμενες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις. Αυτά είναι κακεντρεχή βεβαίως και δεν σκέφτονται όλοι έτσι. Τα σκέφτονται περισσότερο εκείνοι που κατάφεραν να μετατρέψουν μια συνηθισμένη τετραετή φοίτηση στην Οδύσσεια ενός ξενιτεμένου. Κι όταν ακούγεται η λέξη «μεταπτυχιακό» σφυρίζουν αλά Μορικόνε, μασουλώντας πίσω απ' το καλαμάκι του φρέντου καπουτσίνου -αντίς για το στραβομασημένο πούρο τους- τα παρακάτω λόγια: «You know Tuco? There are two kinds of people in the world». Δε μιλάω φυσικά για μένα, ένα φίλο μου θυμήθηκα και τα λέω όλα τούτα.
Κι ενώ, αυτός ο φίλος παλεύει ακόμη, 50 παρά τέταρτο, να βρει σκοπούς ζωής και άλλες τέτοιες εφηβικότητες -μυρηκάζοντας φυσικά τη συνηθισμένη μετριότητα του 68%- το μυστηριώδες πρόσωπο με το διδακτορικό της Άρτας φόρτωσε μια κιθάρα στην πλάτη, πήρε τη μπάντα του αγκαζέ και σκαρφάλωσε στην κορυφή του κόσμου. Ή ακόμη πιο σωστά, χάραξαν αυτός κι η παρέα του έναν καινούργιο αστερισμό στο μουσικό στερέωμα για να δείχνει, αν όχι το μουσικό Βορρά, σίγουρα κάποιο σημείο του μουσικού ορίζοντα που δεν υπήρχε ίσαμε τότε. Αργότερα, τον έχρισαν μέχρι και Sir, αλλά εκείνος αντί να καβαλήσει το καλάμι, καβάλησε ξανά το νεανικό του διαστημόπλοιο καταφέρνοντας επιτέλους να ολοκληρώσει εκείνο το ρημάδι PhD του και μάλιστα στην Αστροφυσική! Κι είναι προς τιμήν του, που τ' απατηλά φώτα της ράμπας δεν κατάφεραν στιγμή να επισκιάσουν το άλλο το φως τ' αληθινό, το πύρινο, σπαρταριστό των άστρων. Γι' αυτόν τον τελευταίο λόγο, λοιπόν, του αξίζει και τουτουνού μια θέση στο ιστολόγιό μας.
Φυσικά και μιλάμε για εκείνη την παλιόφατσα των Queen, τον Brian May, ο οποίος δεν ήταν μια σκέτη παλιόφατσα αλλά και συνιδρυτής. Κι αν η αρχική μας έκπληξη οφείλεται κατά βάθος σε μία ζηλόφθονη προκατάληψη, αυτή δεν έχει να κάνει τόσο με το γεγονός πώς ένας ροκάς μπορεί να είναι εξίσου καλός αστροφυσικός, αλλ' αντιστρόφως πώς γίνεται ένας αστροφυσικός να είναι εξίσου καλός ροκάς. Γιατί μ' άλλα λόγια δεν κατάληξε να είναι το ίδιο φλώρος με όλους εμάς; οι οποίοι παρότι μας αρέσει πολύ η Αστροφυσική και το διάβασμα, 20 χρόνια δε γρατζουνίσαμε μια σωστή νότα στο φτωχομπούζουκό μας; Τέλος πάντων, μ' αυτά και μ' αυτά ο καλός Brian τέλειωσε κάποτε το διδακτορικό του πάνω στις «Ακτινικές Ταχύτητες των Ζωδιακών Νεφών Σκόνης» (σε δική μου μετάφραση) κι από τότε η εκλειπτικές ομίχλες θ' αντηχούν πάντα κάτι από τις μουσικές κλίμακες των Queen ή, ακόμη πιο τίμια, κάτι από τα αγαπημένα riffs του Brian May. Γιατί κι αυτός ο ίδιος, όπως φαίνεται στο video που ακολουθεί, μοιάζει να είναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος και του αξίζει. Μην ξεχάσετε, φυσικά, να ρίξετε μια ματιά και στα σχόλια, μερικά από τα οποία είναι πετυχημένα όσο δεν παίρνει!
Το σημαντικότερο, ωστόσο, είναι ότι υπάρχουν αγάπες από εκείνες που επιμένουν ακάματες και κάπου-κάποτε επιστρέφουν στο πλευρό μας. Ίσως γιατί οι αληθινές αγάπες δε φεύγουν ποτέ πραγματικά, παρά κρύβονται μόνο στα πιο σκοτεινά μας τρίσβαθα, όπως όλα τα πολύτιμα ή τα τρομερά. Ίσως πάλι γιατί η απουσία τους μετριέται σ' έναν χρόνο διαφορετικό από εκείνον της ρουτίνας και των ημερολογίων. Όπως ο χρόνος της μνήμης, της μύησης και των ονείρων.
In the year of '39, assembled here the volunteers
In the days when lands were few
Here the ship sailed out into the blue and sunny morn
The sweetest sight ever seen.
And the night followed day
And the story tellers say
That the score brave souls inside
For many a lonely day sailed across the milky seas
Ne'er looked back, never feared, never cried.
Don't you hear my call though you're many years away
Don't you hear me calling you
Write your letters in the sand
For the day I take your hand
In the land that our grandchildren knew.
In the year of '39 came a ship in from the blue
The volunteers came home that day
And they bring good news of a world so newly born
Though their hearts so heavily weigh.
For the Earth is old and grey, little darling, we'll away
But my love, this cannot be
Oh, so many years have gone
though I'm older but a year
Your mother's eyes, from your eyes, cry to me.
Don't you hear my call though you're many years away?
Don't you hear me calling you?
Write your letters in the sand for the day I take your hand
In the land that our grandchildren knew.
Don't you hear my call though you're many years away?
Don't you hear me calling you?
All your letters in the sand cannot heal me like your hand
For my life
Still ahead
Pity me
