Μα γραφικότερο κι από τη γραφικότητα των μπαγιάτικων ειδήσεων, είναι το γεγονός πως η επιστημονική αρθρογραφία σκόνταφτε πολύ συχνότερα, απ' ότι σήμερα, σε σωρεία εκτροχιασμών και φαιδροτήτων. Θες η μικρότερη κατάρτιση των αρθρογράφων, θες η έλλειψη αξιοπρεπούς ηλεκτρονικής διόρθωσης, θες η νηπιακή ηλικία του διαδικτύου, η οποία δε διευκόλυνε την άμεση διασταύρωση, θες η απουσία αντίστοιχων ελληνικών όρων, θες όλα τα προηγούμενα μαζί και μερικά ακόμη; Δε μιλώ εδώ, φυσικά, για το φτηνό παράπτωμα των αναρίθμητων αδικοχαμένων δυνάμεων, π' ουδέποτε γνώρισαν τη χαρά του εκθέτη κι απόμειναν πεζές ασυναρτησίες, αναγκάζοντας τον αναγνώστη σε πολλαπλές αναγνώσεις μέχρι να καταλάβει πως τελικά εκείνα τα 109 χιλιόμετρα ήτανε 10 στην ενάτη. Μιλώ για 'κείνες τις παραδρομές που δεν οδηγούν στην ειρωνία ή τον εκνευρισμό, μ' αντιθέτως πλουταίνουν κι εκπλήσουν τη φαντασία με τις εύστοχες αστοχίες τους και θα μπορούσαν να σταθούν από μόνα τους ως ανέκδοτα!
Έτσι για παράδειγμα, σε άρθρο στο ΒΗΜΑ (;) του '96 της αγαπημένης μου (από το Mathesis) δασκάλας Βασιλικής Παυλίδου - που τότε, φαντάζομαι, θα 'τανε δε θα 'τανε φοιτήτρια - γράφει μαζί με κάποιον Λουκά Βλάχο για τις υπερμαζικές μαύρες τρύπες στα κέντρα των Γαλαξιών, μα πέφτουνε κι οι δύο θύματα του άτακτου δαίμονα των τυπογράφων. Αποτέλεσμα; οι εξωτικές «σκουληκότρυπες» (wormholes) των Αϊνστάιν-Ρόζεν μεταμορφώνονται σε «σκουληκομυρμηγκότρυπες», δικαιώνοντας έτσι τους καημένους Wilson και Hoelldobler οι οποίοι ισχυρίζονταν σε βιβλίο τους, το '94, πως συγκεντρωμένη η μάζα όλων των μυρμηγκιών της Γης εξισορροπούσε τη μάζα των ανθρώπων κι ως εκ τούτου δεν θα 'ταν διόλου παράλογο - μα ίσα-ίσα - να σκεφτεί κανείς πως η μάζα όλων των μυρμηγκιών του Γαλαξία μπορεί να είναι τέτοια, ώστε να καμπυλώνει και να διαρρυγνύει το χωρόχρονο, δημιουργούντας σκουληκομυρμηγκότρυπες. Οι οποίες, κατά μία εκδοχή, οδηγούνε σε άλλες περιοχές του Σύμπαντος, το πιθανότερο πίσω απ' τα ντουλάπια της κουζίνας ή κάτω απ' τον πάγκο, όπου δεν τολμάς να ξεχάσεις ψίχουλο αποβραδίς και το ξημέρωμα έχουν ανοίξει οι πύλες και των έντεκα μυρμηγκικών διαστάσεων. Κι ενώ είναι γνωστό πως οι έλμινθες δε βάζουν ποτέ μέρμηγκες στο διαιτολόγιό τους, οι τελευταίοι ενίοτε ρουφούν καμία σκουληκαντέρα κι έτσι οι σκουληκομυρμηγκότρυπες είναι καταδικασμένες κάποτε ν' απομείνουν σκέτες μυρμηγκότρυπες (antholes), αποβάλλοντας και τις τελευταίες σκωληκοειδείς αποφύσεις δια της γνωστής ακτινοβολίας Hawking.
Το άλλο ευτράπελο αφορά σε άρθρο κάποιου Γιάννη Ριζόπουλου, από μια Καθημερινή του '95, όπου σε ένθετη φωτογραφία μαθαίνουμε πως ο παλαιότερος επιταχυντής LEP του CERN πρόκειται ν' αντικατασταθεί από επιταχυντή... πρωτεϊνών! Μάλιστα, έτσι ακριβώς! Οπότε οι πρωτεΐνες θα επιταχύνονται σε ταχύτητες πολύ μεγαλύτερες κι από ιλιγγιώδεις και στη συνέχεια θα οδηγούνται να προσκρούουν στους κοιλιακούς μυς γνωστών τηλεπερσόνων ή μοντέλων, όπου θα παράγονται γνωστά κι άγνωστα αμινοξέα κι επιπλέον καινούργιες ίνες, πολύ πιο πρώτες από τις πρωτεΐνες, όπως εκείνες που 'χουν συνήθως τα φασολάκια κι αποτελούν τη βάση για τα γερά νεύρα και τα σουβλατζίδικα. Οι επιστημόνες περιμένουν, μ' αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο να επιβεβαιώσουν τις γνωστές ιδιότητες των πρωτεϊνών και των αμινοξέων, μα επιπλέον την ανακάλυψη νέων τα οποία προβλέπονται από τη θεωρία μα δεν έχουν ακόμη επιβεβαιωθεί, όπως το αμινοξύ του Piggs, χάρη στο οποίο φαίνεται ν' αποκτά τη μάζα της η χοιρινή μπριζόλα και κατά συνέπεια ο άνθρωπος που τρέφεται σωστά κι όχι με φασολάκια.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ @ 4 Ιουνίου 1995
