Friday, August 25, 2017

Μ43 - Σαν ευχή

Χθες έκλεισα τις 43 περιστροφές γύρω απ' τον Ήλιο κι ακόμα δεν έχω ζαλιστεί. Θα 'πρεπε, λες, να νιώθω κάποιον ίλιγγο; Μπορεί τούτο το σφίξιμο για τις ευκαιρίες που χάνονται ανεπίστρεπτα, μπορεί τούτο δω να 'ναι μορφή ιλίγγου. Νιώθω παρ' όλα αυτά μια κούραση, σ' αυτό το γύρω-γύρω δίχως νόημα. Κι ας είναι μια όμορφη ζωή, που περιστρέφεται μαζί μας. Όμορφη ναι, μα θέλει να 'χεις και το νου σου. Θέλει και κάποια τύχη. Τέτοια, βέβαια, είναι τα φιλοσοφήματα των καλοζωισμένων αστών, σαν και του λόγου μου. Των ανθρώπων, που δεν έχουν βουτήξει τις πλάτες τους στην υγρασία του πλακόστρωτου, δεν έχουν δαγκώσει τη γλώσσα απ' το τραγάνισμα της σάρκας τους πάνω στο μαχαίρι. Τη δυστυχία, άμα τη μετρήσεις σε κρέας, φτιάχνεις έναν καινούργιο πλανήτη από σώματα, από τις αναρίθμητες μάζες των πλασμάτων, που έσβησαν δίχως να καταλάβουν ποτέ ούτε από ποιαν εύνοια αναδύθηκαν, ούτε για πιο χρέος επλήρωσαν. Ο Αναξίμανδρος με τη δικαιοσύνη του, εδώ, μας πέφτει λίγος, παρά το καθαρό του βλέμμα.

Προσωπικά, στάθηκα πλάσμα τυχερό. Ο φόβος του θανάτου έρχεται σαν πολυτέλεια. Έρχεται, γενικά, στις χορτάτες ζωές, να τις προστατεύσει από την αλαζονεία. Συγχωρέστε μου, ωστόσο, ετούτη την παρέκκλιση στη μελαγχολία. Γιατί κι αυτό το στερέωμα, σα βλοσυρότερο έγειρε πάνω απ' την αχαριστία μου. Γιατί κι εκείνο το μικρό στιγμιότυπο ουρανού, που κάποτε βαφτίσανε Μ43, μας κλείνει το μάτι με νόημα, να το βουλώσουμε. Να πάψουμε τις φλυαρίες με το χρόνο, να μην υποκύψουμε στις αυταπάτες του. Ετούτος ο απώτερος κόσμος κι ετούτα τ' αστραποβολήματα στις ίριδες, δεν είναι παρά τα όρια μίας και μόνης γραμμής φωτός, ταυτόχρονα νέας και γηραιάς στα δυο της άκρα. Το παρελθόν με το παρόν (ή το μέλλον) γίνονται έτσι προτάσεις ισοδύναμες. Είναι συνώνυμα, γύρω απ' το ίδιο κέντρο: τη συνείδηση που αγωνίζεται. Είναι η θεία κοινωνία των ανθρώπων, που δεν προσκύνησαν ποτέ θεούς. Εκείνων που κι αν πίστεψαν κάποτε, κι αν εξακολουθούν, κοίταξαν και κοιτάζουν τους θεούς ολόισια στα μάτια.

Saturday, August 12, 2017

ΦΩΣ - Αντικατοπτρισμός #01

Κάποτε το φως ξεχειλίζει. Φτιάχνει ποταμούς που καταλύουν τα σύνορα. Η ομορφιά μας ενώνει.