Sunday, July 17, 2022

Bennu Hill

Δεν υπάρχει τίποτα πιο κοντά στην έκσταση -στο βαθμό που μπορεί να μιλά για κάτι παρόμοιο μια βαθιά γήινη ιδιοσυγκρασία- για έναν νου ακάματα κι ίσως εκνευριστικά ερευνητικό από εκείνο το συναίσθημα της απόλυτης έκπληξης, της αναπάντεχης κατάρρευσης του αναμενόμενου, του συνηθισμένου, του παγιωμένου. Είναι, φυσικά, εκπληκτικό το συναίσθημα της επανειλημμένης επαλήθευσης π.χ. της θεωρίας της σχετικότητας -σχεδόν στα όρια μιας περηφάνειας που περιέργως πώς μοιράζεται και σε μας τους ταπεινούς, π' ουδέποτε συμβάλαμε το παραμικρό στη θεμελίωσή της (κάποτε χρειάζεται να ερευνήσω τούτο το ματαιόδοξο συναίσθημα, έχει μήπως να κάνει με το αίσθημα της μετοχής στο είδος; ενν. το ανθρώπινο)- αλλά είναι ακόμα εκπληκτικότερο το δέος (τρόμος; πρόκληση;) μπροστά στις περιπτώσεις εκείνες όπου η θεωρία (άλλοτε η τετριμμένη εμπειρία) τρεκλίζει, παραπατά κι αποτυγχάνει! Στην κορωνίδα ετούτης της κλιμάκωσης, τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο, από την αποκάλυψη μιας νέας πραγματικότητας, που στεκόταν πάντα εκεί μπροστά στα μάτια μας. Tόσο απρόσιτη κι ανυποψίαστη, ωστόσο, όσο το βλέμμα εκείνου του σχολικού έρωτα που έμεινε παντοτινά εφαπτόμενο και αναπάντητο, αλλά μια τυχαία κουβέντα αιώνες μετά μας γρονθοκόπησε με τη διαφάνειά της. Πόσα θαύματα γύρω μας, πόσες εκπλήξεις, πόσες ιστορίες που περιμένουν να ειπωθούν -πόσο μικρός ο βίος μας! Πώς μπορεί να γκρεμοτσακίζεται κανείς καθημερινά μέσα στη θλίψη, στην ήττα, στην παραίτηση, περιτριγυρισμένος από έναν κόσμο παρόμοιου κάλλους; Πώς μπορεί κανείς να μην ξυπνά καθημερινά γεμάτος δίψα, γεματός προσμονή, γεμάτος έρωτα;;