Πνοή Αφροδίτης

Τέλη Οκτώβρη με αρχές Νοέμβρη 1981, με διαφορά πέντε ημερών, οι δίδυμες σοβιετικές διαστημοσυσκευές Venera 13 και 14, οι νέοι εκπρόσωποι μιας σειράς αποστολών η οποία βαστά απ' τις αρχές του '61, ξεκινούν το σχετικά σύντομο ταξίδι τους με προορισμό την Αφροδίτη. Τέσσερις μήνες μετά κι ως ήταν εξαρχής σχεδιασμένο, το ταξίδι φτάνει κάποτε στο τέλος του κι οι αδερφές Venera εκτελούν τους τελευταίους ελιγμούς, οι οποίοι δεν είναι παρά το πρελούδιο στο κύκνειο άσμα τους. Βαθιά στην αφιλόξενη ατμόσφαιρα, μέσα σε μια κόλαση 460 βαθμών Κελσίου και κάτω από πίεση 90 φορές περίπου ισχυρότερη της γήινης, οι Venera 13 και 14 αντέχουν 127 και 57 λεπτά αντίστοιχα - σε σχέση με τα 32 που ήταν αρχικά υπολογισμένο - συλλέγοντας επιστημονικά στοιχεία και συνάμα καταγράφοντας μια εμπειρία θανάτου, πάνω στους μεταλλικούς σκελετούς που λυγάνε και υποχωρούν ηττημένοι. Μα καταγράφουν και κάτι παραπάνω, ετούτοι οι γήινοι σατανάδες : την ανάσα και την ψυχή ενός κόσμου «ζωντανού» με τον τρόπο του. Οι άνεμοι στην επιφάνεια της Αφροδίτης καταλαγιάζουν απ' τη μανιασμένη ορμή της ανώτερης τροπόσφαιρας. Ημερωμένες αύρες χαϊδεύουν εδώ τη συσκευή εγγραφής, αντηχώντας την ανείδωτη ερημιά του τοπίου. Όσον αφορά στους υπόλοιπους ήχους, κάπου στο 0:33 ακούμε τον υπόκωφο γδούπο της προσεδάφισης κι αμέσως μετά, στο 0:41 το κάλυμμα του φακού που εκτινάσσεται, ενώ στο 1:00 τον εκνευριστικό ήχο απ' το τρυπάνι που βάνει μπρος την άχαρη εργασία του. Ή τουλάχιστον έτσι ισχυρίζεται ο φίλος εδώ .

Σαράντα ένα εκατομμύρια χιλιόμετρα βαθύτερα στο ηλιακό μας σύστημα, μετά από μια τετράμηνη άβυσσο σιωπής, ο ήχος αποκτά και πάλι νόημα και ύπαρξη. Το αίσθημα αναδύεται γνώριμο όπως και το συναίσθημα που το συνοδεύει. Φαίνεται πως μαζί με τη γνώση και την επιστήμη, αναπόφευκτα, εξαπλώνει την κυριαρχία του κι ο ανθρώπινος εσωτερικός κόσμος. Πέρα απ' τις γνώριμες ανεμοδαρμένες γωνιές του γαλάζιου μας πλανήτη, το αίσθημα της ερήμωσης και το συναίσθημα της μοναξιάς καταφέρνουν να τρυπώσουν ακόμα κι εδώ, στην καταπιεσμένη πέτρα και τον πυρωμένο άνεμο της Αφροδίτης. Κι αν η δύστροπη γειτόνισσα στέκεται τόσο σκληρή και αφιλόξενη, τούτο τελικά δεν την κάνει στο παραμικρό λιγότερο οικεία.