Ο τίτλος είναι από γρατζουνισμένο μότο του γραφικού καθηγητή Δανέζη, ο οποίος με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και πέρα από κάθε κριτική διάθεση, μας έχει κρατήσει αρκετές διαδικτυακές ώρες συντροφιά. Παρ' όλους τους αντιφρονούντες που δεν τον έχουν σε μεγάλη εκτίμηση, βρίσκω πως έχει αρκούντως ανεπτυγμένη ικανότητα να εξάπτει τη φαντασία του ακροατή και, δίχως να 'χω ιδέα τι μέρος του λόγου στάθηκε στο ερευνητικό εργαστήριο ή στο αμφιθέατρο, θαρρώ πως θα 'ταν εξαιρετική παρέα για το καφενείο ή το παραλιακό τσιπουράδικο.
Η ανάρτηση που ακολουθεί παντελώς άσχετη, καθόσον αφορά σε μια απ' τις υψηλότερης ευκρίνειας μαγνητοσκοπήσεις της ηλιακής φωτόσφαιρας, τουλάχιστον απ' όσες είχαμε ίσαμε πριν 3 μήνες. Η τεχνολογία τρέχει σχεδόν με ταχύτητα φωτός κι είναι δύσκολο να παρακολουθεί κανείς και τα πλέον βασικά. Ο όμορφος ήλιος μας, λοιπόν. Με κάποιο παράδοξο τρόπο, μου 'ρθε στο νου το μπρίκι με τον ελληνικό καφέ κι η τρυφερή ένταση της στιγμής εκείνης, όταν η βράση ωριμάζει και το φουσκωμένο χαρμάνι γλιστρά και γλύφει τα χείλη του μεταλλικού σκεύους.
Η ανάρτηση που ακολουθεί παντελώς άσχετη, καθόσον αφορά σε μια απ' τις υψηλότερης ευκρίνειας μαγνητοσκοπήσεις της ηλιακής φωτόσφαιρας, τουλάχιστον απ' όσες είχαμε ίσαμε πριν 3 μήνες. Η τεχνολογία τρέχει σχεδόν με ταχύτητα φωτός κι είναι δύσκολο να παρακολουθεί κανείς και τα πλέον βασικά. Ο όμορφος ήλιος μας, λοιπόν. Με κάποιο παράδοξο τρόπο, μου 'ρθε στο νου το μπρίκι με τον ελληνικό καφέ κι η τρυφερή ένταση της στιγμής εκείνης, όταν η βράση ωριμάζει και το φουσκωμένο χαρμάνι γλιστρά και γλύφει τα χείλη του μεταλλικού σκεύους.
No comments:
Post a Comment