Ντροπή μου, ντροπή μου! Δύο χρόνια περάσανε από εκείνη την υπέροχη παρέα κι ούτε στιγμή δε σκέφτηκα να τιμήσω αυτούς τους σημαντικούς ανθρώπους, που άλλοτε χαμήλωναν τους ουρανούς στα μέτρα μας κι άλλοτε ψηλώνανε εμάς στο στερέωμα, σε κατάλληλες δόσεις ώστε ούτε να ξεχειλώσουμε, ούτε να βγάλουμε ραγάδες. Καλά να είστε παιδιά (όπως κι όλη η ετερόκλητη εκείνη συντροφιά συμμαθητών) όπου κι αν βρίσκεστε!!
(*) Ο τίτλος είναι, κατά πάσα πιθανότητα, ένας ασυνείδητος φόρος τιμής στο βιβλίο «Ο Γιάννης που αγάπησα» της φίλης Κατερίνα Καλφοπούλου, το οποίο κλασικά ακόμα να διαβάσω - ο ανεπρόκοπος.
No comments:
Post a Comment