Wednesday, May 16, 2018

Ψηφία σημαντικά, ψηφία ασήμαντα

Να 'χει κανείς μετρήσει τις ουράνιες θέσεις 1,7 δισεκατομμυρίων αστέρων κι επιπλέον την απόσταση, το χρώμα, την ταχύτητα και την κατεύθυνση κίνησης 1,3 δισεκατομμυρίων εξ' αυτών, δεν είναι αστεία υπόθεση. Μ' αν δε μιλούσαμε γι' αστέρες; Αν οι αριθμητικές ετούτες μάζες αφορούσαν ανθρώπινα πλάσματα - αν οι αριθμοί δηλαδή μας αντικοίταζαν; Αν μετρούσαμε το «κατακάθι» της ανθρώπινης ζωής, τους «άθικτους» των Ινδιών ή τους «ασήμαντους» της φαβέλας, δε θα είχαν τα νούμερα το ίδιο βάρος σε υπολογιστική ισχύ; Αν αντικαθιστούσαμε τις τέσσερεις μεταβλητές με ισάριθμες άλλες, αν δηλαδή γνωρίζαμε κάθε στιγμή το εισόδημα, τη μόρφωση, την υγεία κι ίσως την ευτυχία 1,3 δισεκατομμυρίων ανθρώπων; Αν φτιάχναμε ένα τετραδιάστατο χάρτη της ανθρώπινης μοίρας, θα 'ταν αυτό λιγότερο ή περισσότερο θαυμαστό; Θα 'ταν η τεχνολογία λιγότερο ικανή να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, αν δηλαδή υπήρχαν προθέσεις ανάλογα υψηλές; Διόλου. Τότε γιατί; Γιατί τούτα τα πλήθη των παρσέκ, με τόση ευκολία, μονοπωλούν τους υλικούς μας πόρους και τα βλέμματα, αφήνοντας μας με καρδιές πρεσβύωπες στο σπίτι απέναντι ή, αν το θες, μια χώρα απόσταση;

Μα είναι, βλέπεις, που τ' αστέρια δε πεινούν κι ούτε πεθαίνουν στις χωματερές. Δε ματοκυλούν οι φωτόσφαιρες, δεν ξεκοιλιάζονται μ' αβυθομέτρητα «γιατί» να γλιστρούν στη λάσπη, με τα σωθικά τους. Είναι που οι γαλαξίες δε σου ζητούν ευθύνη, για τους στροβιλισμούς και τις περιελίξεις τους, δε σου ζητούν ευθύνη για τις πράξεις σου. Υπερκαινοφανείς και αστέρες νετρονίων, αφιόνια και λωτοί. Είναι αλήθεια ακατανίκητη η έλξη, που τραβά τη ματιά του Ανθρώπου ψηλά και μακριά, μα η ματιά ετούτη έχει απολέσει την παιδική καθαρότητα, αφ' ης στιγμής πέρασε την ακαδημαϊκή πύλη. Ούτε στιγμή να μη ξεχνάμε που πατούμε. Δεν είμαστε Νεύτωνες πάνω σε ώμους γιγάντων, είμαστε πολιτικοί και μάλιστα κακοί, πατώντας στα κεφάλια των αδύναμων, αποβλέποντας σε μία ακόμη χρηματοδότηση. Αστρονόμοι και αστροφυσικοί, όπως όλοι μας είναι κι αυτοί, βλέπεις, σωστοί επαγγελματίες. Είναι κι αυτοί από την πάστα των ανθρώπων, που κοιτάνε τη δουλειά ή τη δουλίτσα τους. Κι είναι - αλήθεια - μια όμορφη δουλειά, το να μετράς τ' αστέρια. Κι όμως, παράδοξα, κρινόμαστε οι άνθρωποι όχι μονάχα από εκείνο που μετρούμε, μα εξίσου απ' ό,τι παρατούμε αμέτρητο. Να 'χεις το νου σου πού ή πώς κοιτάζει ένας άνθρωπος, θα σου πει για τον άνθρωπο πολλά. Το στερέωμα είναι καθρέφτης και πάνω του μελετούμε το είδωλό μας. Μα τούτος ο Νάρκισσος αποχαυνώθηκε από την αντανάκλασή του. Αφέθηκε στην υγρασία της ακρολιμνιάς, βούλιαξε μες στην παχιά ιλύ κι ούτε στιγμή δεν αντιλήφθηκε το σώμα του, που 'πιασε να σαπίζει, μέρα με την ημέρα και βαθύτερα.



No comments:

Post a Comment