«Έχω το μέγεθος αυτού που βλέπω!»

« Ξαναδιαβάζω παθητικά, δεχόμενος αυτό που νιώθω σαν έμπνευση και μαζί σαν ανακούφιση, εκείνες τις απλές φράσεις του Καέιρο [ Alberto Caeiro : ένας από τους τρεις βασικούς ετερώνυμους του Φερνάντο Πεσσόα, ο δάσκαλος όλων κατά τον δημιουργό τους], που αναφέρονται φυσικά στο μκρό μέγεθος του χωριού του. Από εκεί, μας λέει, γιατί είναι μικρό, μπορεί κανείς να δει περισσότερο σύμπαν απ' ό,τι από την πόλη. Γι' αυτό το χωριό είναι μεγαλύτερο από την πόλη ...

Γιατί εγώ έχω το μέγεθος αυτού που βλέπω
κι όχι το μέγεθος του αναστήματός μου.

Φράσεις σαν αυτές, που φαίνονται να γεννιούνται χωρίς κανείς να το έχει επιδιώξει , με ξεπλένουν απ' όλη τη μεταφυσική που αυθόρμητα προσθέτω στη ζωή. Αφου τις διαβάσω, βγαίνω στο παράθυρό μου, που βλέπει σ' ένα στενό δρομάκι, κοιτάζω τον απέραντο ουρανό και τα πολλά άστρα και είμαι ελεύθερος, νιώθοντας μια φτερωτή λαμπρότητα που η δόνησή της κάνει να τρέμει το σώμα μου ολόκληρο.

«Έχω το μέγεθος αυτού που βλέπω!» Κάθε φορά που σκέφτομαι αυτή τη φράση με όλη την προσοχή των νεύρων μου, μου φαίνεται όλο και περισσότερο πως είναι προορισμένη να ανοικοδομήσει τους αστερισμούς του σύμπαντος. «Έχω το μέγεθος αυτού που βλέπω!» Τί μεγάλη πνευματική δύναμη, που ξεκινάει από το βαθύ πηγάδι των συγκινήσεων και φτάνει μέχρι τα πιο ψηλά άστρα που καθρεφτίζονται σ' αυτό, κι έτσι, κατά κάποιον τρόπο, βρίσκονται κι αυτά εκεί.

Από αυτή τη στιγμή, έχοντας συνείδηση ότι ξέρω να βλέπω, κοιτάζω την απέραντη αντικειμενική μεταφυσική των ουρανών με μια σιγουριά που με κάνει να θέλω να πεθάνω τραγουδώντας. «Έχω το μέγεθος αυτού που βλέπω!» Και τα ακαθόριστο φεγγαρόφωτο, εντελώς δικό μου, αρχίζει να καταστρέφει με το ακαθόριστο φως του τον μπλε σχεδόν μαύρο του ορίζοντα.

Μού 'ρχεται η επιθυμία να σηκώσω τα χέρια και να ουρλιάξω πράγματα με μια άγνωστη αγριότητα, να απευθύνω λέξεις στα ανώτατα μυστήρια, να επιδείξω μια νέα άπειρη προσωπικότητα στα μεγάλα διαστήματα της κενής ύλης.

Αλλά ξαναβρίσκω τον εαυτό μου και ηρεμώ. «Έχω το μέγεθος αυτού που βλέπω!» Κι αυτή η φράση γίνεται η ψυχή μου ολόκληρη, ακουμπάω πάνω της όλες τις συγκινήσεις που αισθάνομαι, και πάνω μου, μέσα μου, όπως πάνω στην πόλη έξω, πέφτει η ανεξήγητη γαλήνη του αδυσώπητου φεγγαρόφωτου που αρχίζει να απλώνεται καθώς βραδιάζει. »

 Fernando Pessoa, "Βιβλίο της Ανησυχίας"
[ Α΄ Τόμος ] [ Μετ. Μαρία Παπαδήμα ] [ Εκδ. Gutenberg ]

Astronomy Picture of the Day
 Milky Way over Chilean Volcanoes