Τη στιγμή που μιλάμε, υπάρχουν ακριβώς πέντε ανθρώπινα αντικείμενα, τα οποία διάγουν στο μακρόχρονιο εκείνο στάδιο εγκατάλειψης του ηλιακού συστήματος. Τις πληροφορίες αυτές τις βρίσκει κανείς στη Wikipedia, ευκολότερα απ' όσο να μπει στο mail του : (α) πρώτες, οι δύο αποστολές Pioneer 10 και 11, οι οποίες έχουν πάψει από χρόνους να σηκώνουν το τηλέφωνο, (β) ακολούθως, οι δύο αποστολές Voyager 1 και 2 που ζούνε, βασιλεύουν και - κυριολεκτικά - τον Κόσμο κυριεύουν και τέλος (γ) η πλέον πρόσφατη New Horizons, η οποία συνεχίζει με το ηθικό επίσης ακμαιότατο και γεμάτη φιλοδοξίες.
Ετούτα, φυσικά, αφορούν στις τεχνικές κατασκευές ή, διαφορετικά, στον τεχνικό πολιτισμό της ανθρωπότητας. Γιατί ο άλλος πολιτισμός, ο ουσιαστικότερος, δηλαδή ο πολιτισμός της ανθρώπινης μωρίας έχει δραπετεύσει εδώ και δεκαετίες, καβάλα στα ηλεκτρομαγνητικά κύματα, αποδεικνύοντας περίτρανα πως η ανθρώπινη μαλάκυνση προηγείται πάντα της ορθής κρίσης και της σύνεσης. Είτε πρόκειται για την ανακάλυψη της Αμερικής, είτε για την ανακάλυψη της πυρηνικής ενέργειας, το ανθρώπινο είδος φανερώνει με κάθε ανακάλυψη - και σχεδόν με απόλυτη συνέπεια - την ίδια καταστροφική γκριμάτσα της. Όσο κι αν επιθυμούμε ν' αμβλύνουμε τις εντυπώσεις και να χρυσώνουμε το χάπι, η πρώτη επαφή με τους ανθρώπους καταλήγει στη συνήθη κι επαναλαμβανόμενη ματαιότητα. Μόνο αφού πληρώσει το τίμημα, ο Άνθρωπος αποφασίζει ν' αντιδράσει. Το όποιο κέρδος από την ανθρώπινη ετούτη φύση (βιολογική ή πολιτισμική) καταφτάνει πάντοτε πολύ αργότερα, απ' όσο θα επέτρεπε οποιοσδήποτε ορισμός κέρδους : καταμερίζεται, απογοητευτικά, μονάχα σ' εκείνους που έχουν απομείνει ζωντανοί, μετά την πρώτη δράση, περισσότερο από τη φυσική κούραση της αδιάλλειπτης βίας, παρά από κάποιαν ευγενέστερη αναγκαιότητα.
Η πλέον απομακρυσμένη μαρτυρία του ανθρώπινου πολιτισμού, προφανώς, δεν είναι άλλη από την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία της ραδιο-τηλεοπτικής - συνήθως - σαβούρας, η οποία εκούσα άκουσα, συνεχίζει να ταξιδεύει από γενησιμιού της με την ταχύτητα του φωτός. Το θέμα αυτό, ακριβώς, πιάνει γι' αφορμή κι ο αγαπημένος θείος Σάγκαν στο μυθιστόρημά του «Επαφή», που σημαίνει ότι όσο κι αν φαντάζει παράδοξη, υπάρχει πάντα η απιθανότητα ο γραφικός Χίτλερ να γίνει κάποτε ο Δαναός ο δώρα φέροντας, για λογαριασμό ενός ολάκερου πλανήτη. Οι χρονολογίες του κινηματογραφικού και του εκδοτικού γεγονότος, κάπου στα 1997 και 1985, αντίστοιχα. Μ' αν υπολογίσουμε από σήμερα, ξημερώματα 2019 - βάλε 2018 για να μου βγουν τα νούμερα - έχουν περάσει 33 ακόμη έτη. Τριάντα τρία έτη φωτός, τα οποία συνεχίζουν ν' αποδυναμώνουν την ένταση του σήματος, κατά τ' αντίστροφο τετράγωνό τους. Συνολικά, από το 1936 μετρούμε 82 χρόνους στρογγυλούς. Ο μυστακοφόρος σχιζοφρενής με τη σβάστικα έχει αφήσει το Vega πίσω του, κατά 56 χρόνια, κι οδεύει προς το άπειρο κι ακόμη παραπέρα. Ή μήπως, πάλι, κατευθύνεται προς κάπου;
HD 181655 στον αστερισμό της Λύρας. Οι φίλοι τον φωνάζουν HR 7345.
Αναζητώ τους πιθανούς, μα σύγχρονους, αστρικούς αποδέκτες, στη θέση του από χρόνους παρελθούντος Βέγα - στον ίδιο πάντα αστερισμό, έτσι, για τη χαρά της αναζήτησης. Με σαφή διαφορά από τους εκατέρωθεν, ξεχωρίζει αμέσως-αμέσως ο HD 181655 , στα 82 έτη φωτός ή στα 25 παρσέκς. Αρκούντως ταιριαστός ως υποψήφιος, έχει κι έναν παραπανίσιο άσο στο μανίκι : πρόκειται γι' αστέρα τύπου G5V, δηλαδή πρώτο ξαδέλφι με τον Ήλιο μας! Με όλα τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα, που τούτο φυσικά υπονοεί, εκ τελευταίων κυριότερο : ο φόβος να υπάρχουν κι εκεί ματοβαμμένες αρένες πλασμάτων, που ξεντεριάζονται ανηλεώς, μέχρι να βρούνε τη θέση τους στον κόσμο. Πολύ πιθανό, λοιπόν, τη στιγμή που γράφονται τούτες οι γραμμές, να καταφτάνουν στα όρια της αντίστοιχης αστρόσφαιρας οι πρώτοι ναζιστικοί κυματισμοί, με συχνότητα 40 μεγάκυκλων το δευτερόλεπτο. Σε καλή μεριά, λοιπόν, νέε μας φίλε HD 181655!
Η πρώτη, ωστόσο, συνειδητή κι υπεύθυνα δομημένη εκπομπή ήρθε πολύ αργότερα, το 1974, γνωστή και ως το μήνυμα του Αρεσίμπο. Με συνέπεια κι ευθύνη, όπως στις διαφημίσεις για φρουτόκρεμες, το μήνυμα ετούτο είναι αληθινά πιο ταιριαστό στο χρώμα με το οποίο εκδηλώνεται ο ανθρώπινος χαρακτήρας, υπό κανονικές συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας : ένας παιχνιδιάρικος, χαριτωμένος γρίφος.
Το πρώτο Tetris
Κι όμως, όλα ετούτα δεν είναι παρά καθαρή κι αφράτη ενέργεια. Άσχετα με τις ρηξικέλευθες, σχετικιστικές ισοδυναμίες του αιώνα που πέρασε, το ανθρώπινο είδος συνεχίζει να μένει προσκολλημένο - όσο και να χαρακτηρίζεται, από τούτη την προσκόλληση - σ' εκείνο που συμβατικά εκλαμβάνουμε με τις αισθήσεις ως συνηθισμένη ύλη. Η πρώτοι τέτοιοι υλικοί μάρτυρες, λοιπόν, χαρακτηριστικοί της περιέργειας και της επεκτατικότητας του είδους μας δεν είναι άλλοι από τους πέντε εκπροσώπους, που αναφέραμε νωρίτερα και τους οποίους πάμε, αμέσως τώρα, να βάλουμε σε κάποια τάξη.
Α - Pioneer 10 και 11
Όνομα και πράγμα, οι δύο τούτοι πρωτοπόροι της διαστημικής εξερεύνησης, εκτοξεύτηκαν με διαφορά σχεδόν έτους, το Μάρτη του 1972 ο πρώτος και τον Απρίλη του '73 ο δεύτερος. Πρακτικά πανομοιότυποι, εκτός απ' τα κουσούρια τους. Ακολούθησαν κι οι δυο τους άμεσες τροχιές προς Δία, δίχως βαρυτική υποβοήθηση από άλλο σώμα. Ωστόσο, η τύχη και οι εγκέφαλοι της NASA επεφύλασσαν, για το νούμερο 11, σχέδια περισσότερο μεγαλεπίβολα : με τη βοήθεια του δίιου βαρυτικού πεδίου, η κομψή διαστημο-συσκευή συνέχισε σπινιάροντας, προς τις λεωφόρους του Κρόνου και με μιαν αποστολή επιπλέον, πέρα δηλαδή από το άμεσο όφελος. Ο Pioneer 11 είχε συνάμα στόχο να ιχνηλατήσει την επικινδυνότητα του «εδάφους», για τους Voyagers που κατεύθαναν, στο κατόπι τους, ακάθεκτοι. Η έκβαση της τελευταίας αυτής συνάντησης του Πρωτοπόρου με τον Κρόνο, λίγο έλειψε ν' αποβεί μοιραία, όταν για μόλις 4.000 χιλιόμετρα αποφεύχθηκε η σύγκρουση με το νεο-ανακαλυφθέντα δορυφόρο Επιμηθέα ή, ορθότερα, με κάποιον απ' τους δύο εκπροσώπους ενός μαγικού, χορευτικού διδύμου, άγνωστου μέχρι τότε. Έκτοτε, Pioneer 10 και 11 συνέχισαν ν' απομακρύνονται στα πέρατα του ηλιακού συστήματος, με κατευθύνσεις σχεδόν αντίθετες, ρίχνοντας κάποτε και την τελευταία μαύρη πέτρα στην επικοινωνία, το 2003 και 2002, αντίστοιχα.
Ρεκόρ ένεκεν, τη στιγμή ετούτη, τα πρωτεία του πλέον απομακρυσμένου αντικειμένου βαστά με διαφορά ο Voyager 1. Στη σκόνη του, ακολουθεί ο Pioneer 10, ο οποίος προβλέπεται - κάποια στιγμή μέσα στο 2019 - να φάει μερικούς τόνους αστρόσκονης ακόμα, ετούτη τη φορά, από τον άλλο Voyager. Σκόνη ωστόσο μεταφορική, καθόσον ο Πρωτοπόρος βρίσκεται - και θα συνεχίσει για τους επόμενους αιώνες - κυριολεκτικά στην κοσμάρα του, τραβώντας προς αλλού γι' αλλού, σε σχέση με τους προηγούμενους.
Η παρέα των πέντε
Σχετικές θέσεις @ 2011
Σχετικές θέσεις @ 2011
Oι συσκευές ετούτες είναι που φέρουν, επιπλέον, και την περιβόητη επιχρυσωμένη πλάκα από αλουμίνιο (εις διπλούν και πανομοιότυπη), πάνω στην οποία αποτυπώνονται ένας άντρας και μια γυναίκα, θεόγυμνοι και ξεδιάντροποι, σα να μην είχαν εκδιωχθεί με τις κλωτσιές απ' τον Παράδεισο. Χαζεύοντας αυτά τα ρεζιλίκια, θα μπορούσε κάλλιστα να θεωρήσει κανείς, λανθασμένα, πως το ανθρώπινο είδος κυκλοφορεί όμοια τσίτσιδο στους χώρους εργασίας και τα σουπερμάρκετς, σα τίποτε πρωτόγονους του Αμαζονίου. Μεταφέροντας τα γεννητικά μας όργανα, ως μήνυμα ειρήνης και ουσιαστικά ως πρόσκληση επικοινωνίας, προς πάσα ενδιαφερόμενο, είναι χαράς ευτύχημα η φαλλοκρατική κοινωνία του 20ου αιώνα να εμφανίζεται, μονάχα με το χέρι σηκωμένο. Η αμφισβητήσιμη ετούτη πλάκα, τη στιγμή που μιλάμε, συνεχίζει το ταξίδι της στο άγνωστο και στο διηνεκές. Χαραγμένα πάνω της, επιπλέον, κι οποιαδήποτε άλλα στοιχεία θα βοηθούσαν τον καθένα να μας ανακαλύψει κι ίσως να μας καταστρέψει ευκολότερα - προτού, δηλαδή, το καταφέρουμε τούτο μονάχοι. Ίσως η απεραντοσύνη του διαστήματος, που τόσο μας φοβίζει, να στέκεται τελικά η καλύτερη κρυψώνα μας, τουλάχιστον για το εξελικτικό στάδιο που διατρέχουμε.
Το γεγονός πως η πλάκα είναι επίχρυση και όχι ατόφια - αν εξαιρέσεις το τεχνικό του ζητήματος - επιτείνει τις αλληγορίες. Πράγματι, δε θα περιμέναμε τίποτα περισσότερο, από ένα βιολογικό είδος που επιθυμεί να φαίνεται λαμπρότερο, από αυτό που όντως είναι. Και παρά την παρατήρηση, πως φαντάζει αρκούντως απίθανο, τ' οποιοδήποτε τυχαίο δείγμα εξωγήινου πολιτισμού να δίνει την ίδια σημασία στα μέταλλα εκείνα, που δίνει αξία ο άνθρωπος, ωστόσο δε μπορεί ν' αποφύγει κανείς εύκολα την ειρωνία, πως πίσω απ' τη χρυσή πατίνα κρύβεται σκέτος τενεκές.
Οι φαλακροί, ζυθολάτρες και απανταχού Καρντάσιανς αρνούνται να δεχτούν αυτόν
τον άντρα και τούτη τη γυναίκα, ως χαρακτηριστικά δείγματα του ανθρώπινου είδους.
Β - Voyager 1 και 2
Όπως οι δύο Πρωτοπόροι, έτσι κι οι δυο Ταξιδευτές, δημιουργήθηκαν ομοίως όμοιοι. Εγκατέλειψαν το χλωμό, γαλάζιο μας πλανήτη, τέλος καλοκαιριού του '77, με διαφορά μόλις 16 ημερών, όμως αντίστροφη προτεραιότητα. Επρόκειτο ν' ακολουθήσουν παραλλαγμένα διαστημικά μονοπάτια, αλλά και πεπρωμένα. Ο Voyager 2, πρώτος, έβαλε πλώρη για τις βελούδινες γιρλάντες του Διός και τα στεφανώματα του Κρόνου, αλλά με τροχιά τέτοια, που να τον κρατά συγχρονισμένο με τους έτερους δύο γίγαντες, Ουρανό και Ποσειδώνα. Έτσι, τούτος ο πρώτος δεύτερος, φαίνεται πως κρατά και μία δεύτερη πρωτιά : να 'ναι ο μοναδικός επισκέπτης και των τεσσάρων αέριων γιγάντων. Ο Voyager 1, από την άλλη, έφτασε και τούτος κάποτε στις γειτονιές του Δία και του Κρόνου - απ' τη δική του ωστόσο διαδρομή - μα τόσο μαγεύτηκε απ' τα μυστηριώδη πέπλα του Τιτάνα, εξωτικά κι ωστόσο γνώριμα στη φύση τους, ώστε ακύρωσε το ραντεβού του με τον Πλούτωνα, στις εσχατιές του Ήλιου. Ο καημένος Πλούτωνας, αδικημένος για πρώτη φορά τότε κι ολοκληρωτικά παραγκωνισμένος πλέον από την οικογένεια των πλανητών, χρειάστηκε να περιμένει 29 ολόκληρα χρόνια, απ' το '86 που ο Voyager 1 δήθεν θα τον συναντούσε, μέχρι το 2015 που αντάλλαξε τους πρώτους χαιρετισμούς με την αποστολή New Horizons.
Κι ενώ οι διδιάστατες απεικονίσεις προσφέρουν, ξεκάθαρα, συνοπτικότερη εποπτεία τροχιών, ωστόσο, στην τριδιάσταση αναπαράσταση του National Geographic, που ακολουθεί - αν εξαιρέσει κανείς τις κυκλώπειες γραμματοσειρές, που βγάζουν μάτι κι εκτοξεύουν την αισθητική, πέρα κι από την Ηλιόπαυση - αποκαλύπτεται, σε όλο της το μεγαλείο, η μαγεία της ουράνιας μηχανικής, όπως φυσικά και της ανθρώπινης επινοητικότητας.
Τι κι αν οι Pioneer έφεραν απλό εγχάρακτο πλακίδιο με πεντεδέκα συνοπτικές πληροφορίες; Στους Voyager οι φιλοδοξίες και η ευρηματικότητα των ιθύνοντων προχώρησε πολύ μακρύτερα. Τα δυο αδέλφια φέρουν ισάριθμους και πανομοιότυπους, επιχρυσωμένους δίσκους, κωδικοποιημένους με πολύ περισσότερα στοιχεία : εικόνες, ήχους, χαιρετισμούς και μουσικές, απ' ολάκερο τον κόσμο. Σε αντίθεση με τη μονοτονία και τη χαρακτηριστική ισοπέδωση της χρυσής πλάκας, ετούτη η δεύτερη προσπάθεια φιλοτιμεί ν' αποδώσει περισσότερη δικαιοσύνη στην ποικιλομορφία της ζωής και της έκφρασης. Αν μη τι άλλο, έξω από τις προσωπικές κακεντρέχειες, είναι πέρα ως πέρα άδικο να παρουσιάζεται η ανθρωπότητα ως κάτι ενιαίο, άρα κάτι απρόσωπο, και πολύ περισσότερο, ως μοναδικός εκπρόσωπος ενός απείρως σύνθετου συστήματος βιολογίας και σχέσεων. Μα για τα περιεχόμενα του δίσκου ετούτου, το διαδίκτυο μπορεί να σταθεί καλύτερος χορηγός γνώσης, από τις ελάχιστες αυτές γραμμές. Κι ίσως είναι καλή ιδέα κι εγώ, κατά καιρούς, να εκμαιεύω τις αναρτήσεις μου από τούτη την ιδιαίτερη πηγή.
Γ - New Horizons
Τελευταία και καταϊδρωμένη, η αποστολή New Horizons, η οποία μεταφρασμένη στα ελληνικά ακούγεται περισσότερο σα νεοσύστατη, πολιτική παράταξη, προς άγραν εριφίων φιλελεύθερων, παρά σα φιλόδοξο, διαστημικό εγχείρημα. Αφήνοντας το γήινο αχούρι, ξωπίσω της, τον Ιανουάριο του 2006, η αποστολή αυτή διακρίνεται από, σαφώς, λιγότερη επικότητα - αν εξαιρέσεις, δηλαδή, τον ενθουσιασμό σύμπασας της αστρονομικής (και όχι μόνο) κοινότητας, όταν για πρώτη φορά η ανθρώπινη παρουσία έγινε αισθητή στον πολυβασανισμένο Ακρίτα του ηλιακού συστήματος. Μετά το συνηθισμένο πια ραντεβού στο βενζινάδικο του Δία και την απειροστή απομύζηση του βαρυτικού του πεδίου, η αποστολή συνέχισε κατεξοχήν επικεντρωμένη στον απομακρυσμένο Πλούτωνα. Η ειρωνία, ωστόσο, δε λείπει ούτε από εδώ. Ο πλανήτης που κινήσαμε να βρούμε και να τραγουδήσουμε, έπαψε να υπάρχει, πριν καν τα μισά της διαδρομής. Εφτά μήνες μετά την εκτόξευση, δηλαδή τον Αύγουστο του 2006, η Διεθνής Αστρονομική Ένωση (IAU) αποφάσισε ν' αποχαρακτηρίσει τον Πλούτωνα, υποβαθμίζοντάς τον σε «πλανήτη νάνο». Ετούτη η νέα ορολογία έμελλε να γίνει πολύ της μοδός, τα χρόνια που ακολούθησαν - δυστυχώς ή ευτυχώς, μα αναπόφευκτα - καθώς και συν τω χρόνω ανακαλύπτονταν όλο και περισσότερα ουράνια σώματα, εφάμιλλου μεγέθους. Η θαυμαστή μας οικογένεια, παρά την πικρή γεύση μιας, κατά βάθος, ασήμαντης απώλειας και δίχως ουσιαστικά να στερηθεί κανένα μέλος της, τουναντίον εμπλουτίστηκε - και εξακολουθεί να εμπλουτίζεται - με μια ατελείωτη ποικιλία νέων συγγενών, στενότερων ή μακρινότερων. Παρόλα αυτά, όσοι ξεκινήσαμε ενθουσιασμένοι για ένατο πλανήτη, ακόμα ψάχνουμε.
Μα, ω tempora κι ω mores, οι εποχές έχουν αλλάξει, ανεπιστρεπτί. Οι ευγενείς φιλοδοξίες και οι ευσεβείς πόθοι των θείων Sagan, Drake και λοιπών έχουν ψοφήσει μαζί τους από χρόνους. Ετούτος ο μεταμοντέρνος κόσμος δεν έχει οράματα, ούτε μαγεία. Έχει μονάχα να υλοποιήσει στόχους και να ικανοποιήσει λειτουργίες. Τον ενδιαφέρουν οι συντεταγμένες μας στο Σύμπαν, μα ουδόλως η θέση μας σε αυτό. Ως εκ τούτου, η επικοινωνιακή προσπάθεια των Νέων Οριζόντων περιορίζεται σ' ένα δισκάκι με 434.738 ονόματα, που ένας θεός ξέρει πώς επιλέχθηκαν - με κλήρωση ή με παράβολο - ένα κομμάτι λαμαρίνας, ένα γραμματόσημο, μια σημαία (έλεος) των Ηνωμένων Πολιτειών και, τέλος πάντων, ένα σωρό, ετερόκλητα μπλιμπλίκια.
Φαίνεται πως - μαζί με τα καραγκιοζιλίκια του Elon - περνάμε σ' αυτή τη νέα εποχή, όπου η διαστημική ισχύς περνά σιγά-σιγά από τ' απρόσωπα χέρια των κρατών και των διεθνών οργανισμών σε πνεύμα, περισσότερο ή λιγότερο, ιδιωτικό και οφέλη ολιγαρχικά. Αυτό δε σημαίνει, βέβαια, πως ήταν τα κράτη μας αγγέλοι κι έπιασε, τώρα, να πλακώνει ο σατανάς. Φοβάμαι, ωστόσο, σε τούτη τη νέα λογική, μήπως δεν απομένει διέξοδος, στους ανθρώπους με καλλιέργεια αληθινή, καλλιέργεια δηλαδή που ξεπερνά το στείρο ωφελιμισμό. Φοβάμαι μήπως, ολοένα και δυσκολότερα, άνθρωποι μ' ευρύτερα οράματα θα βρίσκουνε διέξοδο σε οικονομικά κεφάλαια ικανά, να εκφράσουν και να αναπαράγουν κάτι περισσότερο από τον εαυτό τους, δηλαδή περισσότερα οικονομικά κεφάλαια. Ο Elon Musk απέδειξε περίτρανα ότι σημαία του επιχειρηματικού μεγιστάνα δεν είναι άλλη από το ίδιο το πουλί του. Στα χέρια των ανθρώπων αυτών, τα πάντα γίνονται παιχνίδι ειδωλολατρικό, αποψιλώνοντας την πιθανότητα να μας πάρει ποτέ κανείς στα σοβαρά. Τώρα, θα μου πει κανείς πως λέω μπούρδες, εφόσον η αποστολή New Horizons έγινε στα πλαίσια της NASA κι όχι καμιάς (άλλης) επιχείρησης. Αλλά δεν έχει σημασία ο φορέας : ανησυχώ για τούτη τη μεταποίηση της λογικής, όπου κανείς δεν πρεσβεύει κανέναν κι οι πάντες γραπώνουν για την πάρτη τους.
Ούτε χρυσές πλάκες, ούτε κι επίχρυσες. Το μήνυμα του ανθρώπου στ' αστέρια δεν είναι πια ο Άνθρωπος, παρά ο ναρκισσισμός των 434.738, που πρόλαβαν μια θέση στο τίποτα. Το μήνυμα του ανθρώπου στον Κόσμο δεν είναι ο Άνθρωπος ως πρόσωπο κι ως πρόταση επικοινωνίας, αλλά ένας ανούσιος μονόλογος κι επίδειξη της επηρμένης μικροδυναμίας μας.
Επίλογος
Τούτων λεχθέντων, θα είναι θαύμα αν τα θυμάμαι όλα αυτά, ίσα μεθαύριο. Πολύ φοβάμαι, όταν σε μερικά χρόνια - καλά να 'μαστε - οι Νέοι Ορίζοντες θα προσπερνούν τον Pioneer, με τη σειρά τους, μπαίνοντας στον προθάλαμο εξόδου, θα μένω και πάλι έκπληκτος από το θαυμαστό της είδησης, αναζητώντας ξανά απ' την αρχή ποιος είναι ποιος, τσιγαρίζοντας με μπόλικο μισανθρωπικό φαρμάκι και γαρνίροντας με πύρινα κηρύγματα, για το χαμηλό επίπεδο της νεολαίας και άλλες γραφικές ενασχολήσεις της τρίτης ηλικίας. Μα πέρα, απ' τα ευτράπελα και τις κρυάδες είναι αβάσταχτα θαυμαστό, να το σκεφτείς : 140 αστρονομικές μονάδες ή 20.943.702.000 χιλιόμετρα μακρυά μας, μέσα σε μια παγερή σκοτεινιά, που προκαλεί ίλιγγο, και μιαν απελπιστική απομόνωση απ' οτιδήποτε οικείο, με τον ήλιο θανατερά αμυδρό στο βάθος, ένας ασήμαντος κι εύθραυστος μηχανισμός, που στήθηκε σε κάποιο υπόστεγο πριν από σαράντα χρόνια, εξακολουθεί πεισματικά να επιταχύνει, να συλλέγει στοιχεία και να βαθαίνει την αντίληψη του χώρου και του χρόνου, μέσα στους οποίους ριζώνουν οι ζωές μας. Μην το ξεχνούμε στιγμή. Αυτοί οι μικροί διαβόλοι, είναι αναπόσπαστο μέρος του θαύματος που προλάβαμε ν' αρπάξουμε, σε τούτο τ' αστραποχρόνημα κι όσο φτουράει ένας μυς. Είναι ο χρυσός οβολός, τα ναύλα για την αντιπέρα όχθη. Τότε που, κοιτάζοντας πάνω απ' τον ώμο μας και λίγο πριν τη λήθη, θα διαπιστώνουμε με πληρότητα πώς άξιζε τον κόπο το ταξίδι.
No comments:
Post a Comment