Αιθεροβασίες

Όπως το 'χουμε ξαναπεί, ο Άνθρωπος είναι ένα πλάσμα παράδοξο. Από τη μια, ατενίζει τ' άστρα, τους γαλαξίες και τη γεωμετρία του σύμπαντος κι από την άλλη - την ίδια στιγμή, δηλαδή - παραπατά, βουτηγμένος μέσα στη λασπουριά και τα ίδια του τ' αποπατήματα. Ξεδιαλύνοντας τις συμμετρίες και τις υπερσυμμετρίες απροσδιόριστων σωματιδίων, οι άνθρωποι παραμελούν παντελώς τη συμμετρία της απτής σκέψης - της σκέψης, δηλαδή, που ορίζεται από την κυρτότητα του αγγίγματος - και την παρατούν αγεωμέτρητη κι ατροφική. Έτσι, αντί να καταλήγουμε καταντούμε. Ψαχουλεύοντας στα τυφλά για ένα όμορφο ανάγνωσμα, αναλισκόμαστε συχνά σε κωμικοτραγικά δημοσιευμάτα, όπως αυτό, τα οποία αποκαλύπτουν επιστήμονες επιφορτισμένους με τη διαχείρηση τεχνολογικών συστημάτων ανυπολόγιστου κόστους (υπεξαιρεμένων, πάντα, απ' το κοινωνικό υστέρημα), εξοπλισμένους ωστόσο με απογοητευτικά γλειφιτζουρένιους εγκέφαλους.

 Large Millimeter Telescope @ Sierra Negra, Puebla, Mexico
http://www.lmtgtm.org/

Πάνω στις ηφαιστειογενείς κορυφές της Sierra Negra, κάπου στη μεξικάνικη πολιτεία Puebla, φωλιάζει ένα τεχνολογικό κομψοτέχνημα ή με άλλα λόγια «the world´s largest single-dish steerable millimetre-wavelength telescope». Μα για τους επιμελείς και καθωσπρέπει επιστήμονες, που το επανδρώνουν, το ποτήρι ξεχείλισε (the final straw). Δεν ξεχείλισε γιατί μερικές χιλιάδες μέτρα χαμηλότερα υπάρχει κόσμος, ο οποίος βράζει στο ζουμί του και πίνει το ζουμί για να χορτάσει. Δεν ξεχείλισε γιατί μερικές χιλιάδες μέτρα παρακάτω, σέρνονται ανθρώπινα πλάσματα στερούμενα βασικών δομών υγείας, πόσιμου νερού και στοιχειώδους παιδείας, όχι τούτο δεν ήταν αρκετό. Δεν ξεχείλισε όταν ο ΟΗΕ κατέτασε την Puebla έβδομη, από τις 32 δυνατές θέσεις υπανάπτυξης στο Μεξικό - μα και σε περίοπτη θέση, παγκοσμίως. Δεν ξεχείλισε ούτε καν, όταν το 2018 - όπως και κάθε χρονιά - σπάσανε στη χώρα και πάλι τα περσινά και προπέρσινα ρεκόρ ανθρωποκτονιών κι εγκληματικότητας, εν γένει. Όχι, όχι. Το ποτήρι, για τους επιμελείς και καλοσιδερωμένους επιστήμονες του καμαρωτού τηλεσκοπίου, ξεχείλισε όταν σταμάτησαν το αυτοκίνητο κάποιου συνάδελφου, την ώρα που πήγαινε ο άνθρωπος ανυποψίαστος να ξεσκονίσει τ' άστρα και του το βούτηξαν, δια της βίας. Μάλιστα. Αυτά είναι νέα.

Ξαφνικά, σύνολο το επιστημονικό τσούρμο ανακάλυψε τα καρτέλ ναρκωτικών και την απόχρωση του κοφτερού μετάλλου. Κουτρουβαλιάστηκε από τις σελαϊκές ανταύγειες της ατμοσφαιρικής αστρόσκονης, στον κουρνιαχτό του μεξικάνικου χωματόδρομου. Ξάφνου, συνειδητοποίησαν πως δεν υπάρχει γωνιά, πάνω στη γης ετούτη, η οποία να είναι αεροστεγώς απομονωμένη από την ανθρώπινη οσμή, δηλαδή το ανθρώπινο πρόσωπο, την κοινωνία. Κι έτσι, τα σπουδαγμένα ανθρωπάκια των παχύφυτων διδακτορικών, απόμειναν με το παράπονο. Γιατί πάλευαν τόσον καιρό ν' αφουγκραστούν βαθιά, ως εκεί που το μάτι βλέπει, μα - τελικά - όχι ως εκεί που το μάτι πρέπει. Τ' ανθρώπινα κυμάτα που λυσσομανούν να διαρρήξουν τα περιθώρια, η βία που δυναμώνει μασουλώντας την ίδια της τη σάρκα, η ανέχεια που γδέρνει τις ψυχές και τα πρόσωπα, όλα ετούτα έφτασαν τώρα να πιτσιλάνε τα καλοσφουγγαρισμένα πατώματα της Sierra Negra κι όλοι αναρωτιούνται «μα πώς» και «γιατί», σαν να προσγειώθηκαν προχθές στον γαλανό πλανήτη, ξυπόλυτοι και πόνεσαν τα πατουσάκια τους.

Όχι δεν είναι εξοργιστικό το γεγονός της άγνοιας, μα το γεγονός της υποκρισίας. Να λες, ότι τα πράγματα είναι δύσκολα - πιο πέρα κι από δύσκολα - μα «κάνω ό,τι μπορώ, ό,τι μου κόβει, μα δεν έχω και τα κότσια να ξεπεράσω τις δυνάμεις μου» το κατανοεί κι ο πιο κακοπροαίρετος και το βουλώνει. Ακόμα και τούτο να λες : «κοιτώ την πάρτη μου, καθότι τα πάντα μάταια κι ο άνθρωπος θα παραμένει ίδιος, στον αιώνα των αιώνων» και τούτο, ακόμη, είναι πιο ντόμπρο και χωνεύεται ευκολότερα - έστω με δυσπεψία. Στο κάτω-κάτω μπορεί ν' αναγνωρίζουμε εαυτούς, σ' όμοιες στάσεις. Μα η ομφαλοσκοπική μύξα της τσάμπα-κλάψας σε κάνει έξω φρενών : «Ultimately, what we want to do is go back and better understand the universe», λέει ο υπέροχος αυνάνας Carraminana, κλείνοντας το μίζερο τούτο άρθρο με την επική του εκσπερμάτιση. Άκων, ωστόσο, περνά απ' την αλήθεια ξώφαλτσα - όπως περνούν συχνά οι άκοντες. Εκείνο το «go back» στέκεται αστρονομικά σοφό, πνιγμένο, μες στη σφιχτόκλειστη παλάμη του. Ναι, «επιστρέφοντας πίσω» λοιπόν. Κατεβαίνοντας απ' τις βουνοκορφές, όλοι εκείνοι που κάνουμε ή κοιτάμε τη δουλίτσα μας, επιστρέφοντας πίσω στο ανθρώπινο σώμα, καθιστώντας το και πάλι ακέραιο, τότε και μόνο τότε υπάρχει πραγματικά ελπίδα να καταλάβουμε καλύτερα το σύμπαν. Όλοι αυτοί οι ήσσονες και οι μικράκηδες της εξειδίκευσης δεν έχουν αντιληφθεί στο παραμικρό πως το ανθρωπαριό, στο οποίο ανήκουμε, είναι ένα σώμα ολάκερο και μάζα αγαπητική (αν και φυγόκεντρη). Κι ή προχωράει σύγκορμο (προς τ' άστρα ή ταπεινότερα αλλού) ή δεν προχωρά καθόλου και διαλύεται.