Μερικά θαυμαστά συμβαίνουν άπαξ, στο μετρημένο πέρασμα της ζωής ενός ανθρώπου. Άμα γλιστρήσει η ευκαιρία απ' τα χέρια σου, τα μάτια σου ή άλλη αίσθηση, δεύτερη ζωή δεν έχει, σύμφωνα πάντα με το δημοφιλές άσμα (Παρένθεση: παρεμπιπτόντως, πώς στο καλό καταφέρνουν μερικοί-μερικές να στριμώχνουν τόσες γλυκανάλατες εικόνες σ' ένα βίντεο, δολοφονώντας οπτικώς ένα σωρό όμορφα τραγούδια; τι διάλο; κλείνει η παρένθεση, όπως βεβαίως υποδεικνύει και το χαρακτηριστικό σύμβολο). Ποιος θυμάται πια, να πούμε, τον κομήτη του Halley ; Σαν ήμουνα παιδί, μεγαλώναμε με τέτοιους ταπεινούς θρύλους, των οποίων η αναμονή γιγάντωνε τη σημασία και το μέγεθος. Σήμερα που το θαύμα γίνηκε καθημερινότητα - όπως ας πούμε οι κοντά τέσσερις χιλιάδες εξοπλανήτες, οι οποίοι κατέστησαν την επιστημονική φαντασία τετριμμένη σαπουνόπερα - τι να κλάσει ένας βαρετός κομήτης; Παρόλα αυτά, ο αστρικός αλητάμπουρας με προσπέρασε το 1986 δίχως να πάρω πρέφα ή κι αν πήρα, την εποχή που το διαδίκτυο φορούσε ακόμη μπεϊμπιλίνο, δεν υπήρχε η παραμικρή δυνατότητα για ένα 12χρονο με μυωπία να βρει τ' αστροκουβαριού την άκρη στο στερέωμα. Τέλος πάντων, δεν έχει πια καμία σημασία τι συνέβη ή δε συνέβη το σωτήριο εκείνο '86, όπως δεν έχει καμία σημασία τι πρόκειται να συμβεί το 2061 ή παραπέρα, τότε που κατά πάσα βεβαιότητα θα το 'χω κάψει το ρεζερβουάρ. Κι επειδή το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού, προτίμησα το τρις με την ελπίδα να ντριμπλάρω την κατάρα της θυμοσοφίας, κατασπαταλώντας και τούτη τη διπλή ευκαιρία, το '04 και '12, να γίνω μάρτυρας ενός θαύματος ακόμη, παρά το γεγονός πως τ' ωριμότερο της ηλικίας θα έπρεπε να παραπέμπει σε διαφορετική συμπεριφορά. Μιλώ, φυσικά, για τη διπλή διάβαση της Αφροδίτης , ένα κοσμικό ραντεβού με την ανθρωπότητα, τακτοποιημένο σε ζεύγη των 8 ετών ανά αιώνα και μερικά ψιλά. Κι έτσι το 2117, νεότεροι άνθρωποι με περισσότερο φιλότιμο και μεγαλύτερη εγρήγορση από μένα, θα παλεύουν και πάλι με τα ινία κολλημένα στο σβέρκο και τις ματιές προτεταμένες στο συν άπειρο να κερδίσουν εκείνη τη μοναδική μαρτυρία, τη στιγμή δηλαδή που η εφήμερη ύπαρξη ευθυγραμμίζεται με το αιώνιο και το χάος της καθημερινής σκόνης με την πειθαρχία του Κόσμου. Κάθε φορά που θα κοιτώ τον ήλιο στο εξής, η ματιά μου θα 'χει καταμεσίς ένα μικρό λεκέ από τούτη την μικρή απώλεια, που ίσως δεν έχει καμία σημασία ή, πάλι, που έχει απροσμέτρητη.
Υστερόγραφο : Φυσικά, υπάρχει πάντα κι αυτή η εκδοχή ...
No comments:
Post a Comment