Σε καιρούς τέτοιους, που δύσκολα βρίσκεται οτιδήποτε ικανό να εντυπωσιάσει ένα νου κουρασμένο από την υπερπροσφορά αισθημάτων, στάθηκα απέναντι σε τούτη τη νέα είδηση - την πρώτη φωτογραφία μιας μαύρης τρύπας - με την έκπληξη ενός ανθρώπου κορεσμένου, δηλαδή με κυνισμό και καθυστέρηση. Σαν το πήρα απόφαση, ωστόσο, κι άνοιξα το σύνδεσμο με το μεγάλο νέο, η μαύρη τρύπα δεν ήταν πια εκεί ή μπορεί και να 'παψε πια να μ' ενδιαφέρει κι έτσι, από την πρώτη εκείνη ανάγνωση, δε θυμάμαι το παραμικρό. Αντιθέτως, θυμάμαι και θα θυμάμαι για καιρό το μόνο που στεκόταν εκεί σημαντικό, απαράμιλλο σε ομορφιά και ειλικρίνεια (που για κάποιους είναι το ίδιο) : εκείνο το λαμπερό (σε όλα τα μήκη αισθήματος) κοριτσίστικο χαμόγελο, που ακτινοβολούσε με τη δύναμη δισεκατομμυρίων ήλιων και καθιστούσε αδιάφορη την όποια ανακάλυψη, ακόμα κι αν η τελευταία στεκόταν ικανή την επομένη να σώσει τον άνθρωπο απ' τη μοίρα του. Ή μάλλον, πιο σωστά, η όποια ανακάλυψη δεν ήταν ακριβώς αδιάφορη, μ' αποκτούσε νόημα και σημασία όχι per se, παρά γιατί στάθηκε η αφορμή να λάμψει το χαμόγελο ετούτο και να μπει σε τροχιά γύρω απ' τον κόσμο.
Γιατί έτσι είναι στη φύση της ανθρώπινης πράξης, να 'χει αφετηρία το συναίσθημα και όχι την καθαυτό αξία των αντικειμένων της. Στο κάτω-κάτω, ελλείψει θεϊκού σημείου αναφοράς, κανένα «αντικείμενο» δεν έχει αξία καθαυτό κι η πρόταση καταντά φαύλα ασυναρτησία. Μα τούτο το απέραντο, χορταστικό χαμόγελο, τόσο παράταιρο με το περιεχόμενο του άρθρου, έκανε το επιστημονικό εργαστήριο να μοιάζει με κυριακάτικη εκδρομή και παιδική έκρηξη χαράς - κι όλοι το ξέρουμε ότι το σύμπαν υποκλίνεται πάντα, μπροστά σ' ένα παιδί. Η βαρύτητα του χαμόγελου, απορρόφησε μεμιάς τη μάζα της ταπεινωμένης μαύρης τρύπας, διέλυσε τον ορίζοντα γεγονότων σε μια διακεκομμένη γραμμή, από λαμπερά δόντια και χείλη, επιστρέφοντας πίσω στον κόσμο όλο το φως που η μαύρη τρύπα καταχράστηκε τόσον καιρό.
Σίγουρα δεν είμαι ο μόνος, που στάθηκε μπροστά σ' αυτή τη μαγεία που 'ναι, ώρες-ώρες, ο άνθρωπος μα είναι ο τόπος και ο χρόνος της δικής μου κατάθεσης. Αν δεν το καταλάβατε, λοιπόν, ετούτη δεν είναι μια ανάρτηση για την πρώτη φωτογραφία μιας μαύρης τρύπας, αλλά για το πρώτο χαμόγελο που προκάλεσε και, στο εξής, καμία είδηση γι' αυτούς τους αδηφάγους ή ντροπαλούς τιτάνες του σύμπαντος δε μπορεί να 'ναι ξέχωρη και αλώβητη, απ' το ζεστό χαμόγελο ετούτου του χαριτωμένου ξωτικού.
Katie Bouman
No comments:
Post a Comment